Het mijnverleden is bepalend geweest voor de groei van Beringen, en zeker voor De Cité.
Nergens staan de mijngebouwen zo dicht bij elkaar, en is het geheel zo zichtbaar en voelbaar. De koolmijn zelf, de huizen voor het personeel, de terrils en al de gemeenschapsgebouwen (zoals de mijnkathedraal, de school Regina Mundi, het Casino, het Mijnstadion, het Melkhuisje, …) staan echt op wandelafstand van elkaar!
De Cité omvat alle woningen die werden gebouwd door de mijn, en de gemeenschapslokalen die ertussen werden gebouwd. De woningen werden gebouwd over een periode van 50 jaar, en werd zeer hiërarchisch opgebouwd. De huizen voor mijnwerkers werden op een andere plaats gegroepeerd als de huizen voor de ingenieurs of voor de bedienden. De directeurs kregen een enorme villa in een ruim park.
De Cité werd gebouwd volgens het principe van een Tuinwijk: een verzameling van eengezinswoningen, met een voor- en een achtertuin, in een omgeving met veel groen in bermen en op pleinen. In een Tuinwijk ontbraken wel cafés en winkels. Deze werden in Beringen gebouwd door ondernemers, in het private deel tussen de Stationsstraat en de Kerkstraat.
Bij het einde van de mijnindustrie (de Beringse Koolmijn sloot op 28 oktober 1989) werden alle woningen (en ook heel wat gemeenschapsgebouwen) verkocht.
Heel wat eigenaars hebben de voorbije 34 jaar aanpassingen gedaan aan hun woning, om de woning uit te breiden en het wooncomfort te verhogen. Dit zit heel veel druk op het oorspronkelijk gevoel van eenheid in het uitzicht van de cité.
De groene pleinen blijven wel hun rol vervullen: plekken waar het aangenaam is, en waar bewoners mekaar vinden!